Lamayuru i Wanla

To też miał być lekki dzień – przejazd do Lamayuru i zwiedzanie klasztoru. Ale Marcin zaproponował, żeby tego samego dnia wybrać się na trekking do wioski Wanla i tak też zrobiliśmy, a wycieczka trwała oczywiście dłużej niż myśleliśmy. Do Lamayuru dojechaliśmy bardzo sprawnie autostopem. Kierowcy ciężarówek są niezawodni, chętnie się zatrzymują. Najpierw jechaliśmy z Sikhem, który jechał do Jammu, ale przy punkcie kontrolnym musieliśmy się przesiąść. Drugi kierowca był ze Srinagaru w Kaszmirze. Jechaliśmy wyboistą, krętą drogą, wspinającą się serpentynami coraz wyżej. W pewnym momencie musieliśmy się zatrzymać, bo kierowca kiepsko się poczuł – od 2 dni dokuczał mu ból głowy, dreszcze i gorączka. Wyciągnęłam podręczną apteczkę, żeby go poratować, na szczęście byliśmy dobrze zaopatrzeni w lekarstwa.

Klasztor w Lamayuru (pierwotnie w tradycji yungdrung bon) jest bardzo malowniczo położony wysoko na wzgórzu. Zatrzymujemy się w hoteliku, którego okna wychodzą na klasztorny dziedziniec. Podróżując z dzieckiem doceniam teraz wszystkie uroki cywilizacji, w menu restauracji są naleśniki z bananem i muesli z mlekiem, czyli Łukasz będzie miał co jeść. O 13:00 wyruszamy na wycieczkę przez góry do wioski Wanla, na lekko, bez plecaków. Według przewodnika droga powinna zająć ok. 3-4 godzin. Najpierw idziemy wzdłuż potoku, do miejsca gdzie przy 3 białych czortenach droga odbija w górę. Idziemy wąwozem, potem jest dosyć łagodne podejście do przełęczy Prinkti La (3700 m npm). Mimo to Łukasz idzie bardzo wolno, zatrzymuje się dosłownie co kilka kroków. Na niebie gromadzą się ciemne chmury, zanosi się na deszcz. Na szczęście tylko zapowiadało się groźnie bo deszczu spada dosłownie kilka kropel. Podziwiamy piękny widok na góry Zanskaru: podświetlone, lekko zamglone, wydają się tajemnicze. Odpoczywamy chwilę na przełęczy i rozpoczynamy strome zejście. Łukasz śmiga jak kozica, ale nie chce chodzić zygzakiem, tak jak prowadzi ścieżka, woli iść własną drogą. Pędzi na dół bo chce znaleźć strumyk, ale w suchych górach Ladakhu nie jest to łatwe. Zeszliśmy 500 metrów w dół, a wody wciąż nie ma. W końcu dochodzimy do rzeki, potem mijamy niewielką osadę (w zasadzie to pojedyncze domy) i za mostem widać już wioskę Wanla. Spieszymy się, bo do zmroku nie zostało już wiele czasu, od przełęczy idziemy już trzy godziny praktycznie bez postoju. Łukasz jest naprawdę dzielny. W Wanla jest XI-wieczny klasztor ale nie mamy już siły, aby podejść na wzgórze. Trzeba zresztą zorganizować jakiś transport do Lamayuru, udaje nam się po długich targach wynająć niewielki busik. Wycieczka była udana, choć mocno nas zmęczyła. Byłoby zdecydowanie lepiej, gdybyśmy mieli cały dzień, wtedy nie byłoby takiego pośpiechu. Po powrocie do hotelu Marcin pada ze zmęczenia, ja za to słabo śpię, znowu daje mi się we znaki wysokość.

Rano zwiedzamy klasztor w Lamayuru, to jedna z najpiękniej położonych gomp w Ladakhu. W środku jest nieco mniej okazały, niż z zewnątrz ale ma swój klimat. Rano trafiamy na ceremonię pudży. Bardzo lubię niskie, gardłowe śpiewy mnichów. Wchodzimy też na wzgórze nad klasztorem, skąd jest widok na całą okolicę. Łukasz z zapałem kręci młynkami modlitewnymi, to jego ulubione zajęcie.

Zdjęcia (42)

Komentarze (0)